SENAKULO

Hindi na mabilang ang senakulong aking napanood magmula pa noong bata pa ako. Naalala ko pa nga madalas kailangan pa namin sumampa sa ibabaw ng tricycle para lang makapanood dahil sa sobrang dami ng taong nag-aabang hindi kay Jesus Christ o kay Hudas--kung hindi kay Matt Ranillo III at kung sino-sinu pang artista. Espesyal ang pagtatanghal sa Sta Ana noon, dahil dito rin lumaki si Cesar Montano at tuwing senakulo ay nag-iimbita siya ng mga artista para gumanap dito. Noon pa man, hindi na talaga ako mahilig sa artista dahil madalas ko naman silang nakikita sa tuwing nag-shooting sila sa Sta, Ana at tuwing naglalaro sila ng basketball doon sa court. Hindi ito nagbago kahit naging teenager na ako, at kahit palagi sila nandoon sa bahay ng barkada ko para mag-shooting, ay dedma lang kami. Wala naman masyadong iba sa kanila, maliban sa mukha silang maniking naglalakad at nagyoyosi tuwing wala sa harap ng camera.


Ang dahilan kung bakit ko isinusugal ang buhay ko sa tuwing aakyat kami ng basketball ring at ng matataas na bakod para makapanood ng senakulo ay ang eksena kung saan ipapako na si Kristo. Bilang isang bata, gusto ko malaman kung totoo bang ipapako siya sa Krus (exciting) o itatali lang ba iyong kamay niya (boring).

Noon, Ito lang ang ibig sabihin sa akin ng SENAKULO, hanggang dumating ang 2006.

Grade 4 pa lang ako ay aktibo na ako sa simbahan. Isa akong lector noon, (ayon ba tawag doon?). Basta, kami iyong mga batang nasa simbahan na dalawang oras pa bago pa man magsimula ang misa, kami iyong nagbabasa ng mga salita mula sa isang librong parang Encyclopedia, pero ang pinakaiba nito ay halos wala kang makitang picture (kaya pala kami pinagbabasa ni Father), Bibliya yata tawag doon. Nahinto lamang iyon ng ako ay mag high-school at nagsimulang ma-inlab. (Joke). Gaya ng dahilan ng maraming nalalayo sa simbahan at sa Diyos, naging busy ako noon sa aking buhay. Lumipas ang ilang taon, at matapos kung magbalik mula Amerika, ako ay officially naging "Kuya" ng mga ka-batch ko sa eskwela. Naalala ko nalalapit na noon ang aking muling pagtatapos sa sekondarya ng maitanong ko sa isang kaklase kung ano ang plano niya sa bakasyon.

Sagot niya: "Senakulo, Kuya Marlon..sasali ako sa senakulo, halos lahat kami sasali, ikaw ba gusto mo?".

Sagot ko: Nyek? ano naman gagawin ko doon? Goodluck na lang sa inyo. Wahahahaha!
(Ganun talaga ako mag-react, may tawa talaga sa huli)

Noong kinahapunan din na iyon, nakatakda na akong makipagkita sa aking mga barkada kung saan hindi ako tinatawag na kuya (YES!) Dumating si Jayson at nagsabing, galing daw si Jet sa kanila at nagpasabing sumunod na lang daw kami sa simbahan dahil noong gabing iyon pala ang unang meeting para sa pagpaplano ng Senakulo. Lingid sa aking kaalaman, ang aking buong barkada pala ay nag-serve din sa Senakulo noong huling taon nila sa High-School. (nasa amerika ako noon kaya hindi ko alam) Hindi man lang inabot ng imahinasyon ko na kasali ang mga mokong kong kaibigan sa Senakulo dahil wala ni isa sa aming anim ang tipo na aarte sa entablado. (Masyado kaming gwapo para doon.) Umikot ang tingin ko sa kanila sabay tanong ng...

"SUMALI KAYO SA SENAKULO? WAHAHAHAHAHAHAHAHAHAA"

"LOKO, HINDI KAMI UMARTE! KAMI GUMAWA NG PROPS AT NAG-PAINT NG BACKDROP" galit nilang tugon sa akin.

Ah... Ito na lang ang nasabi matapos kong makita ang nanlilisik nilang mga mata. Biglang naisip ko na sabagay, kilala naman talaga ang grupo namin bilang mga "artists". Ilang stage na rin ang napintahan at na-set up "namin", at halos lahat ng bulletin board sa eskwela ay "kami" ang nagdisenyo. Naalala ko biglang sila pala ang hari ng mga poster making contest noon. (Aktwali, hindi ako kasali sa mga gumagawa dahil wala akong talento sa pagdedesign at pagkukulay, ako lang iyong humaharap sa mga teacher at nag-aayos ng aming pagka-excuse mula sa klase. Ako rin iyong magaling mamintas ng gawa nila. Mas madaming pagpipintas mula sa akin, ibig sabihin mas maganda iyong pagkakagawa.)

Wala na akong nagawa noon kung hindi sumama na rin sa simbahan para sa meeting na iyon. Isang bagay na agad kung ikinatuwa pagdating doon ay ang pagtawag ng mga kasalukuyan kong kaklase noon sa barkada ko bilang mga "kuya". (Sa wakas, hindi na lang ako iyong kuya. Yehey!) Nasa meeting na rin na iyon ang mga organizer mula sa Youth Ministry ng simbahan, isang grupo ng mga ATE at KUYA. (yeheY!) Sa pagpupulong ay hinati ang mga kabataan sa bawat departments, baguhan ako sa grupo kaya naman hindi ako umiimik at alam ko sa umpisa pa lamang ay doon na ako sa Props, dahil doon ang barkada ko. Ayos na sana ang lahat ng biglang napag-usapan ang pictorial, promotions at ang publicity. Dahan-dahan akong umatras at lumayo sa eksena ng biglang may sumigaw ng..."Si Kuya Marlon, "Photographer yan". (Patay, Umarte na lang akong walang alam), "Uhm...ano iyon pinagsasabi mo diyan? Wala akong alam, diyan, nahila lang ako dito." (hindi ako nag-papahumble, wala talaga akong alam) Unti-unting lumalakas sa background ang salita ng mga kaklase ko, "TAMA SI KUYA MARLON", OO NGA NANALO NGA YAN NG CAMERA EH, MAGALING YAN!".

Ganun, ganun lang. Bigla akong naging official photographer at Publicity and Promotions Department Head ng Senakulo.

Hilig ko naman talaga ang pagkuha ng litrato, ngunit noong mga panahong iyon ay wala pang isang taon sa akin ang camera ko kaya naman wala pa talaga akong kaalam alam sa pagkuha ng litrato (professionally). Ang hilig ko sa pagkuha ng litrato ay tipong "everyday photography". Wala akong definite subject at kinukuhaan ko ng litrato kung ano man mapag-tripan ko. Dahil dito, wala talaga akong karanasan sa pagiging "Official Photographer" lalo't sa mga tulad nitong events. Naging mahirap man ang karanasan ko sa Senakulo mula sa unang araw ng praktis hanggang sa araw ng production. Masasabi ko naman masaya at talagang rewarding ito dahil sa dami kong natutunan.

Limitado ang resources namin, wala kaming budget at mahirap mag-solicit noon sa mga pulitiko dahil hindi taon ng eleksyon ang 2006 kaya naman dapat marunong kaming mag-improvise.

Ang first pictorial ko as a photographer ay sa loob ng isang elementary classroom sa loob ng compound ng simbahan ng Holy Family sa San Andres Manila. Ang studio ko ay binalutan ng isang manipis na berdeng tela para sa aking "editing". Lighting? Lampshades at flashlights lang, solved na ang problema.

Dahil sa kakulangan ng budget, napilitan na rin akong matuto mag-edit ng litrato sa Photoshop. Photoshop 7.0 pa noon ang gamit ko na nahiram ko lang sa isang kaibigan. Ilang gabing trial and error din ang inabot at sa awa ng Diyos, kahit paano nakabuo rin naman ako ng posters. (Noong kuhaan ko sila ng litrato, hindi ito ang na-imagine kong maging itsura ng poster, mas hi-tech iyong image na nabuo ko sa isip ko pero dahil sa wala akong talent sa photoshop, pwede na rin iyong, pwede na.)

Matapos magawa at mailabas ang poster, unti-unting na akong nagkakaroon ng ideya na ang Senakulo pala hindi lang basta isang palabas. Ang paghahanda sa isang produksyon tulad nito ay hindi biro, maraming aspeto ang isang produksyon at lingid sa kaalaman ng mga manonood (kung meron man) ay ang isang palabas ay hindi lang tungkol sa gabi ng pagtatanghal. Bilang isang "Official Photographer", trabaho ko ang kuhanaan ang bawat pangyayari bilang bahagi na rin ng pagdokumento sa lahat ng nangyayari.

At syempre, matapos ang lahat ng paghahanda. Dumating din ang itinakdang araw. Dalawang gabi ang naging presentasyon ng aming senakulong may pamagat na REUNION WITH CHRIST. Hindi ko na masyadaong maalala ang kwento dahil madalas hindi naman ako nakakapanood ng praktis at kahit sa aktwal na palabas ay mas marami akong ibang inaasikaso kesa sa takbo ng istorya. Pero mapapansin sa posters na medyo makabago ang bersyon namin ng senakulo, tampok rito ang limang kabataan sa kasalukuyang panahon at kung paano nila nakilala si Kristo mula sa sarili nilang mga karanasan. Nasaksihan nila ang mga kaganapan noong panahon ni Kristo. Nagbalik sila sa panahon tulad ng sa palabas noon sa ABS na Bayani, aktwal nilang nasaksihan ang mga nangyari kay Kristo kaya naman muli nila itong nakilala. Syempre, katulong ng mga litrato, tayo naman ang magbalik sa araw ng pagtatanghal.







Naging matagumpay ang dalawang araw ng aming pagpapalabas at dahil dito masasabing nasulit naman ang lahat ng pagod. Naalala ko tuloy noong bata pa ako habang nakaupo akong nanood sa tuktok ng tricycle, sa paghihintay ko ng eksena sa pagpako kay Kristo, bigla kong naalala tuwing pinapatay ang ilaw para palitan ang set, naalala ko iyong mga taong hindi mapakali sa likod ng entablado, sa kabilang panig ng telon at mga taong hindi naman natin nakikita sa entablado ngunit kasing halaga rin pala ang ginagampanan nila sa bawat senakulo.

Ang Senakulo, para sa akin ay higit pa sa isang palabas at pagsasabuhay ng isang tradisyon. Lalo't higit ito sa eksena kung saan ipinapako na si Kristo. Ang Senakulo para sa akin ay isang ala-alang hindi ko na siguro malilimutan.